Inspiriran Montaigneovim tekstom, autoričin nemirni duh rastrgan je između tri čina. Prvi je ambijentiran u staroj napuštenoj vili, bivšoj alžirskoj rezidenciji De Gaullea, u kojoj se grupa mladih legionara priprema za osvajanje regije, koje je jedan od vojnika elokventno opisao kao „novi koncept pacifikacije“. Drugi uranja u bezvremensku utopijsku komunu grčkog otoka Kitere. U trećem autorica razgovara sa skvoterom iz okupirane atenske četvrti Prosfygika i jednom odvjetnicom. Njegov skvot i njezin elegantni ured promatraju se kao klasni i ideološki antipodi. „Ono što želim totalno je različito onom čemu se nadam“, kaže njezin akter. Koristeći u pojedinim kompozicijama estetiku performansa i teatra, autoričin način uporabe negativnog prostora blizak je Jean-Marieju Straubu. I sam Straub volio je pronalaziti inspiraciju u Montaigneu (šifra: Un conte de Michel de Montaigne). Prije no što je prikazan na festivalskim platnima u Locarnu, autoričin komad prezentiran je kao umjetnička instalacija na kasselskoj documenti 16. U tom diskursu najefektniji ostaje njegov prvi alžirski senzualni segment, koji se bavi ostavštinom kolonijalizma, s citatima koji se kreću od Sarkozyjevih govora do Pasolinija, i titlovima koji namjerno ne korspondiraju s junakovim često nerazgovjetno izgovorenim riječima i pokretima usana.

(Dragan Rubeša)